มีไปทำไม

มีไปทำไม

มีเงินนับแสนล้าน แต่ใช้จริงวันละไม่ถึงร้อย

มีบ้านใหญ่โตอย่างกับวัง แต่อยู่กันแค่ 4 คน พ่อแม่ลูก

มีรถนับสิบสิบคัน แต่ใช้งานจริงแค่คันเดียว

มีเตียงใหญ่โตมโหฬาร แต่นอนเพียงแค่เต็มแผ่นหลัง

มีนาฬิกาแสนแพง แต่ไม่เคยทำอะไรตรงเวลา

มีเวลาอยู่ในโลกไม่ถึงร้อยปี แต่กลับแบ่งเวลาไปริษยาคนอื่น

มีกฏหมายนับพันมาตรา แต่มีอาชญากรอยู่เต็มเมือง

มี ส.ส. อยู่เต็มสภาพ แต่มาประชุมไม่เคยครบเลย

มีพ่อแม่อยู่ที่บ้าน แต่ไม่เคยปรนิบัติท่านเลย

มีอำนาจอยู่เต็มมือ แต่ไม่กล้าตัดสินใจทำอะไรเลย

มีภรรยาแสนดี แต่ไม่เคยแบ่งเวลาให้เธอเลย

มีลูกแสนน่ารัก แต่ไม่เคยโอบกอดลูกเลย

มีพระไตรปิฏกอยู่เต็มตู้ แต่ไม่เคยเปิดออกมาศึกษาเลย

มีวัดอยู่แทบทุกหมู่บ้าน แต่ศีลธรรมของสังคมแย่ลงทุกวัน

มีรองเท้าเป็นพันคู่ แต่ใส่จริงแค่วันละคู่

มีพี่น้องนับ สิบคน แต่แตกสามัคคีกันทุกคน

มีมือมีเท้าสมบูรณ์ แต่ไม่เคยลงแรงทำอะไรเลย

มีหูอยู่สองข้าง แต่ไม่เคยฟังธรรมเลย

มีตาอยู่สองข้าง แต่ไม่เคยมองหาสิ่งที่ดีเลย

มีเท้าอยู่สองข้าง แต่ไม่เคยเดินเข้าหาโอกาสเลย

มีปัญญาอยู่กับตัว แต่กลับใช้อารมณ์เป็นใหญ่

จะเห็นได้ว่าหลายสิ่ง แม้มีเราก็ไม่ได้ใช้ หลายสิ่ง แม้มีเราก็ไม่เห็นคุณค่า บทความนี้คงทำให้หลายคนฉุกคิดได้ว่าจะทำอย่างไรกับสิ่งที่ “มี”